The Mean Machine

Het leerproces om een goed ingenieur te worden kan vergeleken worden met het operante conditioneringsproces uit de biologie. Het leren gaat door middel van ‘trial and error’. Waarmee ik wil zeggen dat er fouten gemaakt zullen moeten worden om later in staat te kunnen zijn deze te voorkomen. En fouten gemaakt, dat hebben we. 

Fouten maken hoort er dus bij, maar het degelijk reflecteren van deze fouten om de oorzaak te achterhalen is net zo belangrijk. Daarvoor is dit zogeheten ‘evaluatierapport’. Het doel is om een korte analyse te geven van de meest bepalende fouten die gemaakt zijn tijdens dit eerste project. Dit is gemaakt op initiatief van de hele groep, en is dan ook besproken met de hele groep. 

 

De eisen 

​

In de algemene analyse zijn de eisen, wensen en aannames al genoteerd. Dát we ons hiermee bezig hebben gehouden is een feit. Of we ons hiermee op de juiste manier hebben bezig gehouden is een belangrijke vraag die gesteld moet worden om een beter en zorgvuldiger proces te kunnen realiseren bij het volgende project. Het opstellen van de eisen is ietwat rommelig verlopen. Een volgende keer moét dat eerst gebeuren voordat we ook maar aan iets anders beginnen. In het geval van dit eerste project wat het zo dat er steeds eisen bij kwamen of werden verworpen. Dit zorgde voor een enigszins chaotische manier van werken. 

​

Discussie: de ‘waarom-vraag’ ontbreekt 

 

In de conceptfase is het ten eerste belangrijk dat er zo veel mogelijk ideeën bedacht worden waarbij vindingrijkheid een belangrijk iets is (het brainstormen). Daarnaast is het echter ook belangrijk om de bruikbaarheid van deze ideeën te toetsen aan de hand van de opgestelde eisen, aannames en wensen.  

Dit tweede is waarbij het in de groep fout ging. Waar het, in de algemene analyse beschreven, plan om het denken over de drie verschillende mechanismen (verticale en horizontale beweging, grijper) te verdelen onder de personen binnen de groep, goed was, pakte het minder goed uit dat gehoopt. Het probleem was dat er te weinig discussie plaatsvond. Een bedacht idee voordroeg aan de groep, werd er weinig tot niet door de groep een onderbouwing geëist, en de functionaliteit van het concept werd voor lief genomen. “Waarom werkt het zo?”, “Kan je dat theoretisch aantonen?”, “ Waarom dit, en niet dat?”, zijn voorbeelden van vragen die nauwelijks in onze vergaderingen gesteld werden, en wel hadden moeten worden. Kortom: de ‘waarom vraag’ ontbrak 

Dit klinkt misschien als een klein iets, maar het heeft een sleutelrol gespeeld in het niet behalen van onze doelen. Het soepeler, en ook effectiever verlopen van een volgend project vereist meer kritiek op elkaars ideeën, betere terugkoppeling en dus meer betrokkenheid van iedereen om het product te verkrijgen waar we tevreden over kunnen zijn. Het is belangrijk dat we elkaar uitdagen om op deze manier een product van hogere kwaliteit te kunnen leveren. 

 

Inlezen

 

Het is belangrijk om bij het ontwerpen van mechanismen de technische mogelijkheden goed in acht te nemen. Indien dit niet goed gebeurd, duiken er in de loop van het project allerlei technisch problemen op, die doen veroorzaken dat er tijd en moeite verspild moeten worden in een poging om een passende oplossing te vinden. Zoals net gezegd: de ideeën waren er, maar discussie ontbrak. Dat manifesteert zich mede in hetgeen ik nu ga bespreken.  

Wat in de loop van het proces bleek, was dat er in de conceptfase onvoldoende informatie verzameld was over de mogelijkheden met betrekking tot de technische aspecten. Wat net besproken is, namelijk dat de functionaliteit voor lief werd genomen, is er ook te weinig discussie geweest over de manier van produceren. In het morfologisch overzicht dat gemaakt is voor de drie afzonderlijke onderdelen, is de term ‘productiemogelijkheid’ voorgekomen en meegenomen in de afweging voor geschiktheid voor onze grijper, maar daar hield het op. Ja, iets werd als realiseerbaar bestempeld, maar hoe we het zouden gaan realiseren, daar werd minder goed over nagedacht. Er werd maar gewoon aangenomen dat het gerealiseerd kon worden.  

Een voorbeeld is het bedachte poeliesysteem. Op de helft van het project werd duidelijk dat dit plan, met ons budget, niet realiseerbaar bleek te zijn. Gelukkig waren we in staat om een simpele, makkelijk realiseerbare oplossing voor dit probleem in een korte tijd te bedenken, maar het had ons een hoop stress bespaart als er eerder in het project beter onderzoek gedaan zou zijn naar hoe realiseerbaar het idee nu werkelijk is.  

Dit probleem geeft niet alleen betrekking op het poeliesysteem. Meerdere aanpassingen en oplossingen voor problemen die opdoken moesten in een korte tijd gedaan en bedacht worden. De overhaaste beslissingen die dan genomen moeten worden hebben natuurlijk geen positief effect op het eindresultaat. 

​

Plan B 

​

We betrapten onszelf erop dat we een beeld schetsen waarbij het lijkt alsof het mogelijk is een perfect lopend project te bewerkstelligen. Het punt is: het loopt natuurlijk nooit perfect, ook al zouden we al deze punten te harte nemen. Er gaan dus altijd dingen fout en er zijn dus altijd obstakels waar we overheen moeten, of, als het obstakel te hoog is, er omheen door middel van een van te voren opgesteld plan B. 

Dit is een probleem geweest tijdens het project dat wederom te wijten is aan te weinig discussie. Waar in ons proces bijna niet over nagedacht is, is wat we moeten doen als iets niet gaat zoals verwacht. Het is belangrijk dat we dit de volgende keer wél doen. Dit zal ons onnodige stress besparen en ons helpen om via een omweg toch een resultaat te behalen. 

 

Dit zijn de belangrijkste punten van verbetering die in het gesprek met de groep naar boven kwamen. Ik hoop een beeld geschetst te hebben van de fouten die gemaakt zijn. Dit stelt ons in staat om bij het volgende project sommige dingen anders aan te pakken. Het zal zorgen voor minder stress en een beter resultaat.